Saturday, June 23, 2012

Keliru

Ya,seperti tajuk itu. Itu lah perasaan ku. Aku akui aku keliru dgn arah tuju hidupku.
Boleh kate entry ni aku smbung la dr entry lps.
Kadang2 aku rasa hanya aku sj yg beriya. Beriya. Tau beriya? Ala..senang cite,bak kate Johnny Depp,OVER. Haa.gitu la. Teman rasa teman over. Over dalam apa ya? Over dalam cintakah? Over dalam kehidupan sehariankah? Over dalam study kah? *oh,itu tipu.

Semasa patik menaip entry ini,patik sedang mendengar lagu indon,Ku Pinang Kau Dengan Bismillah. Ya itu nyanyian Rossa dan Pasha. Bukan nyanyian Thahirah dan Mukhriz. Rasa bergenang air mata ni. Maaflah. Entry kebelakangan ni asyik2 pasal kahwin. Aku rasa aku dah cukup bersedia. Ya,fizikal mental. Tapi aku rasa dia,tidak bersedia.

Tak apa lah,mungkin aku yg salah. Mungkin aku yg seronok lebih. Hihi. Biarlah aku dengan dilema perkahwinan yg mungkin hanya angan-angan. Wallahualam.

Ape kate kalau aku tutup diari pasal kahwin. Aku rasa BOSAN. Ya,bosan. Peace.

Jadi,tutup lah ye. No more talking about MARRIAGE. I think i'm just the one who's over-excited. Mungkin aku patut ikut kata dia kot,tgu dia amik degree. Lepas tu kerja,baru kahwin. Oh,when it happen,our age will turn 25 nor 26.

Kata Mr.Quay beberapa bulan lepas,"perancangan uolls mungkin lmbt lgi,tapi who bet what will happen in these few years?"..

Ye Encik Kerengga. Itu betul. Tak siapa tahu apa akan berlaku. Mungkin jugak tahun depan aku kahwin kan? Homaigod. It won't happen kot. Tolong lah tirah. Tipu hatimu. Pujuk dia.

Bila isu ni,hati aku rasa sebak. Aku sangat2 rasa letih dgn percintaan tanpa ikatan sah. Sangat2. Ya,padan muka aku. Siapa suruh tidak mendengar kata ibu bapa. Jangan bercinta di usia muda. Kelak merana diri. Ya,sekarang aku akui. Aku bukan shj rugi masa,malah rugi tenaga.

Aku bukanlah menyesal dengan pilihan aku,cuma aku rasa,kenapa aku buat keputusan melulu dengan kapel masa muda. Kalau tidak,tentu aku akan punyai love story yg indah. Bila aku baca blog akak dena, denakamarulbahrin.blogspot.com , aku tak boleh tipu. Aku memang cemburu. Kenapa bukan aku yg dpt love story yg indah macam tu?

Adakah sebab aku bukan org sng? Aku tak secantik manusia lain? Aku tak pandai? Aku tak cukup kriteria? Aku histeria? Eh,ape ni. Merepek je. Huu. Aku rasa aku patut sedar kot,pipit memang dengan pipit,enggang dengan enggang. Dan gagak tetap hitam. Erk?

Aku selalu kata kat hati aku,"kau hebat..kau memang hebat la tirah..cuba jadi hebat dr org lain.mungkin pakej penampilan kau tak lengkap,tpi kau ada bakat meniru." Bakat meniru itu bukanlah bakat meniru semasa PMR seperti yg dilakukan oleh dua org kawan aku yg mengaku menghendap jawapan aku. Padan muka,aku dpt B kot Sejarah. Haha. Meniru maksud aku adalah mengaplikasi bakat org lain dalam diri aku. Paham tak? Bahasa aku ada macam BMT tak? ( Bahasa Melayu Tinggi ).

Ya,kawan aku kata aku pandai nyanyi. Ada orang kata aku pandai memimpin. Ada kata aku pandai masak. Ada kata aku pandai itu ini.. Ha,macam tu la. Padahal diorg tak tahu aku ni adapt je. Nak senang cerita,aku rasa aku takdak bakat apa pun. Tapi sebab aku nak jadi hebat,aku paksa diri aku.

Itulah THAHIRAH. Bukan TAHIRAH. Kenapa org selalu salah eja nama aku? Perlukah aku bold kan huruf H itu?

Berbalik pada soal keliru. Aku rasa poyo plak. Bhaha. Kenape ek?? Sebab dah macam watak utama novel yg slalu perasan & rasa masalah besar sgt. Hihi. Sampai bila pun aku rasa aku keliru selagi aku tak bernikah. Dari dulu,aku cari ape maksud bahagia. Bahagia tu bila kita dapat duit ke? Bahagia ni senang nak cari macam cari daun ke? Bahagia ni sedap macam kek coklat arwah mak aku ke? Bahagia ni apa sebenarnya?

Aku sangka aku boleh cari bahagia bila aku bercinta. Tapi,tak. Sangkaan aku meleset sama sekali. Aku sebenarnya keliru,aku cari bahagia dunia atau bahagia akhirat. Kedua-duanya berbeza. Adakah dengan mengecapi bahagia akhirat,baru bahagia dunia? Bahagia ni macam mana? Aku bahagia bila berduit? Oh,tak. Bila dapat PTPTN,aku rasa sesak nafas. Takut duit tak cukup. Aku bahagia bila beli baju? Oh,baju2 makin singkat. Aku bahagia bila aku tgok org lain bahagia? Ya,mungkin. Aku rasa aku selalu berkorban,bertolak ansur dengan org lain. Sebab aku tak nak org lain sedih. Tapi bila berhadapan dengan Mukhriz,automatic aku jadi tak suka tolak ansur. Aku ni kenapa? Aku sakit ke? 

Apapun,kepala aku sakit sangat. Puas aku menangis,bengkak sudah mata aku. Aku rela Mukhriz anggap aku tah pape,asalkan aku daat menangis. Aku sebenarnya menangis sbb aku rasa aku sebatang kara. Oh,bukanlah aku mengabaikan keluarga aku,tapi aku tak suka buat org lain beban dgn kisah2 aku. Ketahuilah,aku suka buat perangai dgn dia,sebab aku nak perhatian. Itu shj.

Semakin hari,aku rasa aku semakin kerdil sgt. Bagus lah mcam tu,sedar diri,hamba Allah. Aku rasa aku tak guna. Heh,kesiannya.

Sampai ni ja kot,sblum aku rasa sebak tak hengat,baik aku berhenti menulis. Ya,aku perlukan ketenangan. Dan aku tahu,hanya dengan Allah aku dapat ketenangan. 

Aku rindu kisah gelak tawa aku dulu. Saat2 manis dgn arwah mak. Satu-satunya insan yg tak pernah jemu dengar cerita aku walaupun hanya cerita nampak semut lintas jalan. Oh,mak. Sangat rindu tahu. Rindu pergi pasar sama2. Terima kasih atas kenangan suam2 suku yg dapat ku ingat ini.

p/s : aku harap sangat seseorang dapat jadikan aku sebagai hak yg sah dalam masa terdekat.aku sangat rasa hidup aku sudah tidak lama untuk itu.aku perlu pergi.bai.


Ini zaman P.Ramlee dan Saloma.

0 comments:

Post a Comment